کـــار خُــــدا .

 کـــار خُــــدا . 

    پادشاهی بود که حساب وُ کتاب سرش میشد وُ برخلاف خیلیها اهل «حـــرف حـسـاب» بود. یکروز که تو فکر رفتار وُ گفتار وزرای خودش بود، به فکرش رسید که اول از وزیر اعظم شروع کنه، بعد بقیه وُزرا ؛ آخه انتخاب اونا به عهده-ی نخست وزیر یا بقول قدیمیآ ، وزیر اعظم بود ، پس لازم بود که اونو درست وُ حسابی مَحَک بزنه وُ ببینه که «چند مَرد حلاجه» . به اون گفت : سه تا سؤال ازت دارم وَ تا فردا وقت داری جواب بدی. سؤالها اینه :

 1_خداوند متعال چی میخوره؟

2_ چی می-پوشه؟

3_ کارش چیه؟

    وزیر اعظم هر چی فکر کرد ، نتونست جوابی پیدا کنه ؛ بالاخره تصمیم گرفت از نوکر پیرش بپرسه ، آدم سَرد وُ گرم چشیده-ای که اهل چند وُ چون بود وُ وقتهای بیکاریش ، خصوصا شبها رو با عبادت وُ تفکر میگذروند. سالهای سال هم بود که تو اون خونواده خدمت کرده وَ به همه ثابت شده بود که آدم دانا وُ فهمیده-ایه ، اسمش هم «سلیم» بود.

    وزیر اعظم ، در خلوت ، راجع به سؤالهای پادشاه با سلیم صحبت کرد وُ ازش کمک خواست. اون هم طولی نکشید که جواب سؤالهای پادشاه رو به وزیر اعظم گفت.

    فردای اونروز ، وزیر بخدمت پادشاه رفت ، سلیم رو هم با خودش برده بود که اگه لازم شد به شاه نشون بده که بعله ، نوکر خونه-زاد ما سَرش به تنش می-ارزه ، بلکه از این «مُفت-خورهای درباری» هم یک سَر وُ کله بالاتره! .

    شاه وقتی جواب سؤالها رو شنید ، سری ت داد وُ گفت :

_ وزیر اعظم ، این جوابها رو تو پیدا نکردی. اگه راستش رو بگی «در امانی» ، و گر نه .

_ فدای خاک پای قبله-ی عالم! کی جرئت داره خلاف به عرض مبارک همایونی برسونه! اونم با این هوش وُ ذکاوت مقام عظمای سلطنت . حقیقت قضیه اینه که تمام جوابها رو همین آقا «سلیم» دادن.

_ خَب ، سلیم ، خودت یکبار جواب سؤالها رو به ترتیب بگو ببینیم چی در چَنته داری.

_ جواب اول: خداوند رحیم ، غم بنده-هاشو میخوره. جواب دوم : خداوند غفار الذُنوب، گناهان بندگانش را می-پوشاند. جواب سوم : کار خدا عمل به «حکمت»-ست .

   _ یعنی حکمت او این بوده که تو به داد وزیر اعظم برسی وُ او را از معزول شدن نجات دهی ؛ از این به بعد تو در خفا ، برای حفظ آبروی وزیر اعظم ، مشاور وُ راهنمای او باش ، هر چند اگر آبروی سلطنت در میان نبود ، باید او را کنار میزدم وَ ترا جاشین-ش میکردیم!!! . 

 نـــوشـتـــه : عـبـــد عـــا صـی